لرزشی دارد دلم انگار دلتنگت شدم 

خوب می دانی که من با عشوه ای خامت شدم

کاش می شد با غزل یک جرعه مهمانم کنی

نیست انگار دلت با من، که درمانم کنی

من که از چشمان مست تو غزل خوان گشته ام

هر دری را غیر تو بر روی این دل بسته ام

منتظر ماندم که شاید یک نظر بر من کنی

ترسم اندوه مرا از کاه چون خرمن کنی

خمره ای دارد دلم، از آب انگور تو پُر

خمره را بگشودم و اشعار من شد همچو دُر

شد شکر ریز از لبت لبهای گرم مست من

مثنوی سرریز شد با یک قلم در دست من

من از خدا خواستم، نغمه هاي عشق مرا به گوشت برساند

تا لبخند مرا هرگز فراموش نكني و ببيني كه سايه ام به دنبالت است

تا هرگز نپنداري تنهايي. ولي اكنون تو رفته اي ،

من هم خواهم رفت فرق رفتن تو با من اين است كه من شاهد رفتن تو هستم 

شكایت عشق ندیدی چشمهایم زیر پایت جان سپرد

آخر گلویم از صدای های هایت جان سپرد

آخر نفهمیدی صدایم بغض سنگینی به دوشش بود

به دوشش بود اما از جفایت جان سپرد

آخر نترسیدی بگوید عاشقی نفرین به آیینت كه از چشمان جادویت خدایت جان سپرد

آخر نمی دانی و می دانم كه می دانم نمی دانی كه دل در خواهش آن انزوایت جان سپرد

آخر چقدر عزلت نشینی از برای یار دلگیر است بخوان شعرم كه شعرم در هوایت جان سپرد

آخر ... فریاد

در سكوت می توان نگاه را معنا كرد و آن را با عشق به دل پیوند زد می توان بهار را به دیدار برگهای خزان زده برد و برای رازقی های امید از عطر دوست داشتن گفت می خواهم سكوت كنم و تنها به حرف نگاهت گوش كنم.

دو تا چیز دل آدمو خیلی زود می زنه حواست باشه

یکی شیرینی که شیرینیش بیش از اندازه باشه

یکیش هم عشقی که ابراز عشقش بیش از اندازه باشه

پس خیلی مواظب باش