شكایت عشق ندیدی چشمهایم زیر پایت جان سپرد

آخر گلویم از صدای های هایت جان سپرد

آخر نفهمیدی صدایم بغض سنگینی به دوشش بود

به دوشش بود اما از جفایت جان سپرد

آخر نترسیدی بگوید عاشقی نفرین به آیینت كه از چشمان جادویت خدایت جان سپرد

آخر نمی دانی و می دانم كه می دانم نمی دانی كه دل در خواهش آن انزوایت جان سپرد

آخر چقدر عزلت نشینی از برای یار دلگیر است بخوان شعرم كه شعرم در هوایت جان سپرد

آخر ... فریاد

به یاد بودنت شمع می آفروزم

درتنهایی امروز شمع دستم راسوزاند یاده روزی افتادم که دل سوخته آت شده ام

افسوس ...

بودنت را دوست دارم
وقتی پنجه در کمرم حلقه مے کنی

و به آغوشت سفت مرا مے فشارے
و وادارم مے کنے


که به هیچ کس فکر نکنم
جـــــــز تــــــو